Άντρες : 210-8234740 και 210-3611803 - Γυναίκες και μητέρες : 210-3215813 info@18ano.gr

Συχνές ερωτήσεις

Ναρκωτικά

Τι είναι η εξάρτηση;

Η εξάρτηση του ατόμου από ψυχοδραστικές ουσίες ή από άλλα αντικείμενα και συμπεριφορές (internet, τυχερά παιγνίδια κ.α.) αποτελεί ένα πολύπλοκο, πολυπαραγοντικό φαινόμενο, το οποίο εκφράζει την κρίση του ατόμου, της οικογένειας, της κοινωνίας και του πολιτισμού. Έχει διαστάσεις κοινωνικές, ψυχολογικές, πολιτιστικές και άλλες. Σε όλες αυτές τις διαστάσεις αφορά η απεξάρτηση, που καλείται να οργανώσει τις παρεμβάσεις της σε ρήξη με κατεστημένες αντιλήψεις και πρακτικές.

Κατά τον ορισμό του Goodman η εξάρτηση (addiction) με ή χωρίς ναρκωτικά, ορίζεται ως μια διαδικασία διαμέσου της οποίας μια συμπεριφορά που επιτρέπει να παραχθεί μια ευχαρίστηση και να απαλειφθεί ένα αίσθημα εσωτερικής δυσφορίας, χρησιμοποιείται με ένα τρόπο που χαρακτηρίζεται από την επαναλαμβανόμενη αποτυχία να ελέγξει αυτή τη συμπεριφορά και την ψυχαναγκαστική επανάληψη της παρά τη γνώση των καταστροφικών συνεπειών της.

Πέρα από αυτόν τον ορισμό, υπάρχει και ο γνωστός ορισμός του Claude Olievenstein, που λέει ότι η εξάρτηση από ουσίες είναι το προϊόν της συνάντησης μιας ή περισσότερων ψυχοδραστικών ουσιών, με μια ευάλωτη προσωπικότητα, σε μια δοσμένη κοινωνικοπολιτιστική στιγμή. Θα μπορούσαμε επίσης να ορίσουμε την εξάρτηση ως την απώλεια της ελευθερίας του ατόμου απέναντι στο αντικείμενο της εξάρτησής του (ψυχοδραστικές ουσίες, τυχερά παιγνίδια, διαδίκτυο, τροφή κ.λπ). Πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο, έκφραση της κρίσης της κοινωνίας και του πολιτισμού, μια κρίση, που διαμέσου της οικογένειας που δυσλειτουργεί, αποτυπώνεται με τον πιο δραματικό τρόπο στον πολύ ευάλωτο, γεμάτο εσωτερικά κενά, ψυχισμό αυτού του ατόμου, το οποίο, κατά τη συνάντησή του με το αντικείμενο της εξάρτησής του, βιώνει το απόλυτο αδιέξοδο. Ως διαδικασία η εξάρτηση, συνυφασμένη με άφατο ψυχικό πόνο, αποτελεί μια ακραία μορφή αποξένωσης του ατόμου από τους άλλους και από τον ίδιο τον εαυτό του, καταδικασμένο πλέον να ζει μέσα στη μοναξιά και τη δυστυχία, στο έλεος του τυραννικού καταναγκασμού της εξάρτησής του.

Ποιος είναι ο εξαρτημένος;

Είναι ο άνθρωπος που έχει χάσει την ελευθερία του απέναντι στο αντικείμενο της εξάρτησής του, είτε αυτό είναι ουσίες, είτε τυχερά παιγνίδια, είτε διαδίκτυο. Η σχέση του με αυτό είναι μια σχέση αποκλειστικότητας, βρίσκεται στο επίκεντρο της ζωής του, εκτοπίζοντας όλες τις άλλες σχέσεις, ενδιαφέροντα, ασχολίες. Η ζωή του εξαρτημένου είναι μια ζωή χωρίς νόημα και χωρίς στόχους, γεμάτη πόνο και μοναξιά.

Ο εξαρτημένος είναι ασθενής;

Η εξάρτηση δεν είναι αρρώστια με την ιατρική έννοια του όρου. Αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο πολυπαραγοντικό, με διαστάσεις κοινωνικές, ψυχολογικές, πολιτιστικές και άλλες. Η ετικέτα της «νόσου», που έχει κατασκευαστεί κοινωνικά, με την αμέριστη συνδρομή του ιατρικού κόσμου, έρχεται βασικά να απενοχοποιήσει την κοινωνία για το ρόλο της στην εγκατάσταση του προβλήματος να ρίξει το ανάθεμα στο περιθωριακό αυτό άτομο και στην οικογένειά του και να το στιγματίσει. Το επόμενο βήμα είναι να του προτείνει και τη φαρμακευτική «θεραπεία» της αρρώστιας του, κάποιο υποκατάστατο της ουσίας του…

Υπάρχει κληρονομικότητα στην εξάρτηση;

Δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά η κληρονομικότητα της εξάρτησης, μολονότι στην εποχή μας δίνεται έμφαση στους βιολογικούς παράγοντες και στα γονίδια. Η βιολογική αναγωγή ενός βασικά κοινωνικού φαινομένου εξυπηρετεί την κρατούσα άποψη, απενοχοποιώντας την κοινωνία για την συμμετοχή της στην εγκατάστασή του. Επικεντρώνοντας την προσοχή στο άτομο και μάλιστα στα γονίδιά του τροφοδοτεί τα κοινωνικά στερεότυπα για την «ανίατη νόσο» και ενισχύει το κοινωνικό στίγμα, συντελώντας έτσι στον κοινωνικό αποκλεισμό του συγκεκριμένου ατόμου. Κατά καιρούς ανακοινώνονται διάφορες έρευνες που αφορούν την κληρονομικότητα, χωρίς όμως μέχρι στιγμής να υπάρχει τίποτα αποδεδειγμένο.

Μπορεί να γίνει «καλά» ο εξαρτημένος;

Ναι, αρκεί να βρει το θεραπευτικό Πρόγραμμα που του ταιριάζει, να ενταχθεί σ’ αυτό και να δώσει όλο του τον εαυτό σ’ αυτή την προσπάθεια. Δεν υπάρχουν «ανίατοι» τοξικομανείς, γιατί δεν πρόκειται για «χρονία, ανίατη νόσο του εγκεφάλου». Πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο, πολυπαραγοντικό και πολύπλοκο, έκφραση της κρίσης της κοινωνίας και του πολιτισμού, όπως αποτυπώνεται στο εξαιρετικά ευάλωτο ψυχολογικό υπόστρωμα του συγκεκριμένου ατόμου, με τη διαμεσολάβηση του δυσλειτουργικού οικογενειακού συστήματος.

Ποιοί λόγοι που οδηγούν στην εξάρτηση;

Κάθε εξαρτημένος έχει τους δικούς του λόγους, που τον έκαναν να εξαρτηθεί από τις ουσίες, το διαδίκτυο κ.λπ. Όλοι αυτοί οι λόγοι που τον ώθησαν στη συγκεκριμένη επιλογή αποτελούν τους αιτιολογικούς παράγοντες της εξάρτησής του, οι οποίοι πρέπει να αναζητηθούν σε πολλά επίπεδα, το ψυχολογικό, το κοινωνικό, το οικογενειακό κ.α. Στο σύνολό τους και με δεδομένη τη μοναδικότητα κάθε ανθρώπου διαμορφώνουν τους όρους εγκατάστασης της εξάρτησης του συγκεκριμένου ατόμου. Γιατί κάθε εξαρτημένος είναι μια ιδιαίτερη, μια μοναδική περίπτωση.

Αν κάποιος δοκιμάσει μια ουσία θα εξαρτηθεί από αυτή;

Η απλή δοκιμή μιας ουσίας δεν οδηγεί οπωσδήποτε στην εξάρτηση, παρά μόνο εάν το άτομο αυτό δεν μείνει στην απλή δοκιμή αλλά επαναλάβει τη χρήση. Αν περάσει από την περιστασιακή χρήση στη συστηματική και στη συνέχεια στην κατάχρηση της ουσίας. Το χρονικό διάστημα που διαρκεί αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να προσδιορισθεί εκ των προτέρων, γιατί συναρτάται με πολλούς παράγοντες, που σχετίζονται με τους όρους ζωής, την προσωπικότητα του ατόμου, το οικογενειακό και άλλο περιβάλλον του, τη στάση του κοινωνικού συνόλου, που μπορεί να ενθαρρύνει ή να αποτρέπει την χρήση ουσιών.

Πως μπορώ να βοηθήσω έναν εξαρτημένο;

Πρώτα απ’ όλα με την αποδοχή του ως άνθρωπο, ο οποίος υποφέρει και χρειάζεται βοήθεια. Η αντιμετώπιση του με σεβασμό, συμπάθεια και διάλογο μαζί του με στόχο να πεισθεί και να απευθυνθεί σε ένα Πρόγραμμα απεξάρτησης. Κανείς δεν μπορεί να υποκαταστήσει τους ειδικούς της απεξάρτησης, αλλά ο καθένας μπορεί να φερθεί με ανθρωπιά και καλοσύνη, να μη του γυρίσει την πλάτη, να μην τον αντιμετωπίσει απορριπτικά, σαν «ανθρώπινο σκουπίδι», να μην εκδηλώσει με οποιοδήποτε τρόπο ρατσισμό.

Πως θα πείσω κάποιον εξαρτημένο να απευθυνθεί σε πρόγραμμα απεξάρτησης;

Η απάντηση εξαρτάται από το ποιος απευθύνει το ερώτημα. Αν, δηλαδή, το ερώτημα τίθεται από μέλη της οικογένειας του εξαρτημένου ή από εργαζόμενους σε υπηρεσίες υγείας, στις οποίες μπορεί να βρεθεί ο εξαρτημένος για προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει, ή από απλούς πολίτες. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται ως προϋπόθεση η αντιμετώπισή του με κατανόηση και σεβασμό και όχι απορριπτικά, κάνοντας μαζί του διάλογο και δείχνοντας καθαρά την πρόθεση να βοηθήσεις. Παραπέμποντας, τελικά, στις ειδικές υπηρεσίες (Συμβουλευτικό Σταθμό θεραπευτικού Προγράμματος).

Όσο για τα μέλη της οικογένειας αυτά πρέπει να απευθυνθούν σε ειδικό τμήμα Συμβουλευτικής Οικογένειας, στα πλαίσια των θεραπευτικών Προγραμμάτων. Κάθε εξαρτημένο άτομο είναι ιδιαίτερη και μοναδική περίπτωση και σε κάθε οικογένεια αναπτύσσονται συγκεκριμένα δυναμικά σχέσεων μεταξύ των μελών, τα οποία επηρεάζουν τη συμπεριφορά του. Χρειάζεται, λοιπόν, συγκεκριμένη ανάλυση των δυναμικών της συγκεκριμένης οικογένειας, προκειμένου να δοθούν συμβουλές, που θα βοηθήσουν τον εξαρτημένο να αλλάξει τη στάση του και να πάρει τελικά την απόφαση να απευθυνθεί σε Πρόγραμμα απεξάρτησης.

Ποια είναι η οικογένεια του εξαρτημένου;

Το εξαρτημένο άτομο αποτελεί μέρος ενός δυσλειτουργικού «κλειστού» οικογενειακού συστήματος. Η κρίση αυτής της οικογένειας αντανακλά την κρίση της κοινωνίας, της οποίας γίνεται ο διαμεσολαβητής στον ψυχισμό του συγκεκριμένου εξαρτημένου. Η κρίση του θεσμού της σημερινής πυρηνικής οικογένειας επιτείνει την αστάθεια και τη σύγχυση ρόλων, λειτουργιών και εννοιών. Το οικογενειακό πλαίσιο χάνει τη συνοχή του ως συμβολικό και πραγματικό πλαίσιο στήριξης. Γίνεται ένας χώρος αναγκαστικής συμβίωσης ατόμων, που εκφράζονται κυρίως με τη βία, άμεση ή έμμεση, φανερή και συγκαλυμμένη. Όμως δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τύπος, ένα μοντέλο «τοξικομανιογόνου» οικογένειας. Η δυσλειτουργία της, ως κλειστού συστήματος, αφορά κυρίως τον τρόπο λειτουργίας και τον τύπο των σχέσεων μεταξύ των μελών της.

Τι είναι η θεραπεία απεξάρτησης και πως γίνεται;

Η απεξάρτηση αποβλέπει στο να κάνει ικανό τον εξαρτημένο να διακόψει τη χρήση των ουσιών και να αλλάξει τρόπο ζωής. Είναι μια διαδικασία διαρκών αλλαγών της προσωπικότητας και της στάσης ζωής αυτού του ατόμου, μέσα από τη συνειδητοποίηση όλων εκείνων των λόγων που τον έκαναν σε κάποια στιγμή της ζωής του να στραφεί στις ουσίες και να εξαρτηθεί απ’ αυτές. Είναι μια διαδικασία μεταμόρφωσης του σε κοινωνικό άτομο, ικανό να αναλάβει τις ευθύνες της ζωής του, να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, να λειτουργήσει συλλογικά και δημιουργικά, να θέσει στόχους, που δίνουν νόημα και περιεχόμενο στη ζωή του, να συμβάλει απ’ τη σκοπιά του στη μάχη ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό και γενικά στους γενεσιουργούς παράγοντες του κοινωνικού φαινομένου της εξάρτησης. Η απόφαση της απεξάρτησης είναι προσωπική και δεν μπορεί να είναι αναγκαστική. Χρειάζεται να πεισθεί το εξαρτημένο άτομο να την πάρει αυτή την απόφαση ζωής και να απευθυνθεί σε θεραπευτικό Πρόγραμμα απεξάρτησης. Ένα Πρόγραμμα που το ίδιο επιλέγει, δέχεται τη φιλοσοφία του και μπορεί να τον βοηθήσει. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρχουν πολλά Προγράμματα, πολλών τύπων, στη βάση της αρχής της θεραπευτικής πολυφωνίας. Στα θεραπευτικά Προγράμματα δεν περιλαμβάνονται τα Προγράμματα συντήρησης, τα οποία στην πλειοψηφία τους δεν αποβλέπουν στην οριστική διακοπή της χρήσης και στην απεξάρτηση.

Τι είναι το στερητικό σύνδρομο και πως αντιμετωπίζεται;

Το στερητικό σύνδρομο εμφανίζεται επί διακοπής της χρήσης οπιούχων. Αρχίζει μετά τη διακοπή της χρήσης και διαρκεί συνολικά, συνήθως, μία με δύο εβδομάδες. Στα συμπτώματα περιλαμβάνονται διάχυτοι πόνοι, άγχος, ανησυχία, κακουχία, αϋπνία, διάρροια, έμετοι, καταβολή δυνάμεων κ.α. Μπορεί να αντιμετωπισθεί άλλοτε «στεγνά» (χωρίς φάρμακα και χωρίς υποκατάστατα), άλλοτε με μεθαδόνη, σε δόσεις που μειώνονται προοδευτικά μέχρι τη διακοπή, και άλλοτε – όπως γίνεται στο 18 ΑΝΩ – με τη βοήθεια κάποιας φαρμακευτικής αγωγής, που αποβλέπει βασικά στην ανακούφιση από τα συμπτώματα της στέρησης. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπου κρίνεται αναγκαίο από τον ψυχίατρο της Μονάδας αντιμετωπίζεται φαρμακευτικά και η συνυπάρχουσα ψυχοπαθολογία, στις περιπτώσεις που συνυπάρχει η εξάρτηση με την ψυχική διαταραχή. Η αντιμετώπιση του στερητικού συνδρόμου απαιτεί ένα οργανωμένο θεραπευτικό πλαίσιο και μια θεραπευτική ομάδα, ικανή να εμπνεύσει εμπιστοσύνη με τη γνώση και την εμπειρία της. Είναι αναγκαίο – ιδιαίτερα για τις περιπτώσεις όπου συνυπάρχει και ενεργός ψυχοπαθολογία – να δημιουργηθούν πολλά τέτοια τμήματα στο πλαίσιο του ΕΣΥ.

Ποια θεωρείται επιτυχημένη θεραπεία απεξάρτησης;

Επιτυχημένη θεραπεία απεξάρτησης είναι εκείνη, που καθιστά το εξαρτημένο άτομο ικανό να αλλάξει τον τρόπο της ζωής του, να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, να διεκδικεί τα δικαιώματά του, να λειτουργεί χωρίς ουσίες και χωρίς φυγές, να εργάζεται, να έχει ενδιαφέροντα, να αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις του, να έχει κοινωνικές σχέσεις και γενικά μια κοινωνική ζωή, συμμετέχοντας ισότιμα με όλους στο κοινωνικό σύνολο.

Τι είναι η πρόληψη;

Πρόληψη της διάδοσης των εξαρτήσεων είναι η διαδικασία των παρεμβάσεων, πολλών τύπων και σε πολλά επίπεδα (πόλης, γειτονιάς, σχολείου υγιειονομικής μονάδας κ.α.) στους γενεσιουργούς παράγοντες του φαινομένου. Απαιτεί μια κεντρικά σχεδιασμένη πολιτική, που πρέπει να υλοποιείται από τους φορείς της πρόληψης σε συνεργασία με την τοπική κοινότητα.

Να μιλήσω στο παιδί μου για τα ναρκωτικά;

Εξαρτάται από την ηλικία του παιδιού. Χρειάζεται προσοχή να μη μυθοποιηθούν τα ναρκωτικά στα μάτια του παιδιού αλλά και να μην το τρομοκρατήσουν. Το παιδί πρέπει να είναι σε ηλικία που του επιτρέπει να κατανοήσει την ενημέρωση που καλό είναι να γίνεται με απλά λόγια. Βασικά η ενημέρωση των μαθητών πρέπει να γίνεται στο σχολείο, στα πλαίσια της αγωγής υγείας και σ’ αυτό το πνεύμα να συνεχίζουν τις συζητήσεις και οι γονείς με το παιδί.

Πως μπορεί η οικογένεια να λειτουργήσει προληπτικά;

Διαμορφώνοντας στο εσωτερικό της όρους, που επιτρέπουν στο παιδί να αισθάνεται ότι ανήκει σε ένα σύνολο, σε μια ομάδα ανθρώπων, που επικοινωνούν μεταξύ τους, που το εμπιστεύονται, υπολογίζουν τη γνώμη του, του δίνουν εξηγήσεις για όλα, κάνουν πραγματικό διάλογο μαζί του και μεταξύ τους, εκφράζουν τα συναισθήματά τους προς αυτό, την αγάπη και την τρυφερότητα, που χρειάζεται, λύνουν όσο γίνεται πιο ήρεμα τις διαφορές τους χωρίς εκρήξεις, φωνές, άσκηση βίας οποιασδήποτε μορφής. Η στάση των γονέων πρέπει να ενισχύει την αυτοπεποίθηση του παιδιού, να αναδεικνύει τα θετικά του και να συζητά με νηφαλιότητα και κατανόηση τα αρνητικά του, προκειμένου να διορθωθούν. Επίσης οι γονείς πρέπει να θέτουν τους κανόνες και τα όρια και να τα συζητούν για να γίνουν κατανοητά, να ξεκαθαρίζουν τι επιτρέπεται και τι όχι. Όλοι αυτοί οι όροι επιτρέπουν στην οικογένεια να λειτουργεί με τρόπο που ευνοεί την ψυχοδιανοητική ανάπτυξη του παιδιού και την ψυχολογική του ωρίμανση, ενισχύουν την ψυχική ανθεκτικότητα και το κάνουν ικανό «να στηρίζεται στα πόδια του».

Διαδίκτυο

Μπορεί κάποιος να εξαρτηθεί από το διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια;

Ο όρος “internet addiction” χρησιμοποιήθηκε για πρώτη το 1996 στο Τορόντο του Καναδά, όταν η αμερικανίδα Ψυχολόγος Kimberley Young παρουσίασε την εργασία της με τίτλο: «Internet Addiction: the emergence of a new clinical disorder».

Γι’ αυτή τη μορφή εξάρτησης έχουν χρησιμοποιηθεί πολλοί όροι, όπως: Internet Addiction, Net Addiction, Cyberspace Addiction, Παθολογική χρήση Διαδικτύου, Προβληματική χρήση Διαδικτύου ή ακόμα Διαταραχή εξάρτησης από το Διαδίκτυο κλπ.

Ποιες είναι οι ενδείξεις εξάρτησης από το διαδίκτυο;

Ο όρος «internet addiction» πρέπει να χρησιμοποιείται όταν υπάρχουν οι παρακάτω προϋποθέσεις:

1) Η χρήση του διαδικτύου γίνεται με τρόπο τυραννικά καταναγκαστικό και επηρεάζει αρνητικά τη λειτουργικότητα του ατόμου σε όλα τα επίπεδα, ωθώντας το στην προοδευτική εγκατάλειψη σημαντικών οικογενειακών, επαγγελματικών, κοινωνικών και άλλων υποχρεώσεων και δραστηριοτήτων.

2) Η χρήση του διαδικτύου γίνεται με τρόπο παρορμητικό και τελετουργικό για προγράμματα τύπου MMORPGS, πορνογραφία, τζόγος διαδικτυακός κ.λπ.

3) Η χρήση συνεχίζεται παρά την επίγνωση των καταστροφικών συνεπειών της. Για να μιλήσουμε για εξάρτηση πρέπει η διάρκεια χρήσης του διαδικτύου να φτάνει περί τις 40 ώρες την εβδομάδα. Σ’ αυτές δεν συμπεριλαμβάνονται οι ώρες, που χρησιμοποιούνται για επαγγελματικούς λόγους. Κατά την Young ο μέσος εβδομαδιαίος χρόνος για το εξαρτημένο άτομο φτάνει τις 38,5 ώρες, ενώ για το μη – εξαρτημένο τις 4,9. Επιπλέον η Young δίνει έμφαση όχι μόνο στο χρόνο σύνδεσης αλλά και στον τύπο της (παιχνίδια σε δίκτυο, emails, chats). Σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχουν και σωματικές συνέπειες της παρατεταμένης καθήλωσης του χρήστη στην οθόνη του υπολογιστή του (διαταραχές διατροφής, ύπνου, όρασης, μυοσκελετικές παθήσεις κλπ).

4) Ο χρήστης αισθάνεται εκνευρισμό, δυσφορία, θλίψη, δυσαρέσκεια όταν είναι εκτός διαδικτύου, «του λείπει», το αναζητά. Η κατάσταση έχει πολλές αναλογίες με το στερητικό σύνδρομο. Με βάση τη διαγνωστική κλίμακα της Young (Internet Addiction Test), τέσσερις παράγοντες παίζουν καθοριστικό ρόλο για τη διάγνωση της εξάρτησης από το διαδίκτυο: η κοινωνική απομόνωση, η παρορμητική διαχείριση του χρόνου, η οργανιστική – τελετουργική χρήση του Διαδικτύου και η παραμέληση από το χρήστη πραγματικών αναγκών του. Αντίθετα, η προβληματική χρήση του Διαδικτύου είναι κάτι διαφορετικό από τη εξάρτηση από αυτό.

Όταν το άτομο που χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο έχει εγκαταλείψει τις παλιές του ασχολίες, δεν βγαίνει με φίλους, δεν συμμετέχει στην οικογενειακή ζωή, κάνει πολλές απουσίες απ’ το σχολείο, πέφτουν οι επιδόσεις του στα μαθήματα, είναι διαρκώς θλιμμένο (όταν δεν είναι διασυνδεδεμένο) και επιθετικό ιδιαίτερα προς τους γονείς του, όταν έχει το αίσθημα ότι δεν έχει πια τον έλεγχο της σχέσης του με το internet, δεν μπορεί να σταματήσει να παίζει, τότε έχει ήδη περάσει στο στάδιο της εξάρτησης. Χρειάζεται όμως προσοχή, γιατί η ταμπέλα της εξάρτησης από το διαδίκτυο μπαίνει εύκολα στην εποχή μας, ειδικά σε εφήβους που βρίσκονται στο στάδιο της απλής κατάχρησης.

Χρειάζεται προσοχή για να αποφευχθεί ο κίνδυνος της «ιατρικοποίησης» του προβλήματος, που μπορεί να κάνει τους γονείς να οδηγήσουν τον έφηβο σε ψυχιάτρους, πολλοί από τους οποίους είναι έτοιμοι να συνταγογραφήσουν αντικαταθλιπτικά και άλλα φάρμακα, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τη ζωή αυτών των παιδιών, που μπορεί απλά να ζουν την κρίση της εφηβείας τους.

Τι να κάνουν οι γονείς σχετικά με το διαδίκτυο για να προστατεύσουν τα παιδιά τους;

Οι γονείς μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στη θεραπεία όσο και στην πρόληψη. Αυτοί πρέπει να βοηθήσουν το παιδί τους να συνειδητοποιήσει τους κινδύνους από την καταχρηστική χρήση του Διαδικτύου, ενθαρρύνοντας το και υποστηρίζοντας το, αναδεικνύοντας όλες τις επιτυχίες του στην πραγματική ζωή, εκπαιδεύοντας το σε πιο αποτελεσματικές μεθόδους αντιμετώπισης του stress και των δυσκολιών της ζωής, παρέχοντάς του δυνατότητες να πάρει ικανοποίηση από αυτά που κάνει (αθλητικές, καλλιτεχνικές και άλλες δραστηριότητες) και ταυτόχρονα θέτοντάς του όρια και κανόνες στη σχέση του με το internet.

Πως αντιμετωπίζεται η εξάρτηση από το διαδίκτυο;

Η θεραπευτική αντιμετώπιση αυτής της εξάρτησης προϋποθέτει ένα θεραπευτικό πλαίσιο, με τις αρχές και τη φιλοσοφία του, καθώς και έμπειρους και καλά εκπαιδευμένους θεραπευτές.

Στο τμήμα προβληματικής χρήσης του 18 ΑΝΩ, η θεραπευτική αντιμετώπιση περιλαμβάνει ατομική κα ομαδική ψυχοθεραπεία, συμμετοχή σε ομάδες τέχνης – έκφρασης κα δραματοθεραπείας. Παράλληλα γίνεται παρέμβαση στην οικογένεια του εξαρτημένου ( ομάδες γονέων κ.α.).

Αλκοολισμός

Τι είναι ο αλκοολισμός;

Αλκοολισμός είναι η εξάρτηση από αλκοόλ, η οποία έχει σωματική και ψυχολογική διάσταση. Χαρακτηρίζεται από την καταναγκαστική επιθυμία για τη χρήση αλκοόλ, την έντονη επιθυμία για συνεχή αύξηση της δόσης, την εμφάνιση στερητικού συνδρόμου όταν διακοπεί απότομα τη χρήση, την εμφάνιση δυσπροσαρμοστικών συμπεριφορών προκειμένου να ικανοποιηθεί την τυραννική ανάγκη κατανάλωσης αλκοόλ. Πρόκειται για ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο, με διαστάσεις τεράστιες, που διαρκώς αυξάνονται λόγω της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Η εξάρτηση από αλκοόλ αυξάνει τον κίνδυνο θνησιμότητας έως και 50%, ανεξάρτητα από την ποσότητα κατανάλωσης αλκοόλ.

Ποιες είναι οι επιπτώσεις του αλκοόλ στον οργανισμό;

Υπάρχει ένα μεγάλο φάσμα εμβρυϊκών διαταραχών από αλκοόλ, όταν η έγκυος μητέρα κάνει κατάχρηση αλκοόλ. Περιγράφονται επίσης: αλκοολική ηπατοπάθεια, αλκοολική εγκεφαλοπάθεια, δερματολογικές παθήσεις (συνήθως λόγω ανεπάρκειας βιταμινών B και C), διαταραχές του πεπτικού συστήματος και του παγκρέατος, νεοπλασίες, αναιμία, υπογοναδισμό, μυοκαρδιοπάθεια, στεφανιαία νόσο, υπέρταση, αιφνίδιο καρδιακό θάνατο κ.α.

Τι είναι το αλκοολικό στερητικό σύνδρομο;

Η στέρηση του αλκοόλ στον αλκοολικό μπορεί να προκαλέσει τρόμο των άκρων, ανορεξία, εμέτους, εφιδρώσεις, πυρετό, διάρροια, αφυδάτωση, άγχος, ψευδαισθήσεις, παραληρητικές ιδέες, επιληπτικές κρίσεις. Όταν το στερητικό σύνδρομο πάρει τη μορφή του τρομώδους παραληρήματος (delirium tremens) τότε απαιτείται επείγουσα ιατρική αντιμετώπιση σε παθολογική κλινική, γιατί υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του (χωρίς αντιμετώπιση το τρομώδες παραλήρημα παρουσιάζει θνησιμότητα που φτάνει το 20%).